ေက်ာင္းဆရာဘဝ၊ ေက်ာင္းဆရာ ပညာေရး

ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ သင္ျပေပးေနရတာပါ။ ေက်ာင္းဆရာဟု ဆိုရာ၌ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားကိုပါ တပါတည္း ဆိုလိုပါသည္။

“ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ပဲ ဘာေတြ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး ေျပာေနစရာလိုေသးလဲ” ဟု ေမးစရာရွိပါသည္။ ဤေမးခြန္း၏ အဓိပၸါယ္မွာ ဆရာျဖစ္လက္မွတ္ ရထားၿပီးသားပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ၊ သူတို႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ ပညာဆည္းပူးဖို႔ လိုေသးလားဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ဤေနရာ၌ လုပ္ခြင္ထဲမွေန၍ ဆရာအတတ္သင္ သင္တန္းတက္ျခင္း၊ မြမ္းမံသင္တန္းတက္ျခင္း၊ ဘြဲ႔မရေသးသူမ်ား ဘြဲ႔အတြက္ ေက်ာင္းဆက္တက္ျခင္း၊ ဘြဲ႔လြန္သင္တန္းတက္ျခင္းတို႔ကို ေဆြးေႏြးမည္ မဟုတ္ပါ။ ဘြဲ႔မရေသးသူျဖစ္ေစ၊ ဘြဲ႔ရၿပီးသူျဖစ္ေစ၊ သင္တန္းမတက္ရေသးသူျဖစ္ေစ၊ သင္တန္းတက္ၿပီးသူျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္း ဆရာ၊ ဆရာမတို႔အ တြက္ ပညာေရးသည္ ဆံုးခန္းတိုင္ျခင္းမရွိဘဲ၊ ဆက္လက္ဆည္းပူး ေလ့လာရန္လိုေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရန္ ရည္ရြယ္ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ေျခခ်ၿပီး၊ “ျပည္သူပိုင္”ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ အမ်ားျပည္သူပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ မွန္သမွ်ကို အဓမၼသိမ္းယူျခင္း၊ စကၠဴပိုက္ဆံမ်ား ပလူပ်ံေအာင္ထုတ္ေဝျခင္း မျပဳမီ ကာလအထိ၊ မူလတန္းျပဆရာမွအစ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရိုးရိုးသားသားေနထိုင္တတ္သူ ေက်ာင္းဆရာ အားလံုးအဖို႔ စားဝတ္ေနေရးဒုကၡ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ရွိခဲ့ပံုမရပါ။

က်ေနာ္တို႔ကို သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဆရာ၊  ဆရာမမ်ား၏ ထိုစဥ္က လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစာၾကည့္ၿပီး ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းဆရာ၏ လူမႈေရးအဆင့္အတန္းသည္လည္း ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ နိမ့္က်ျခင္းမရွိခဲ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ မဆလ ေခတ္မွစ၍ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းမွာပင္ ေက်ာင္းဆရာ၏ လူေနမႈအဆင့္အတန္း သိသိသာသာႀကီး နိမ့္က်လာခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

ေက်ာင္းဆရာ၏ လူေနမႈအဆင့္အတန္း နိမ့္က်ပံုကို သရုပ္ေဖၚထားေသာ ဝတၲဳတိုတပုဒ္ကို က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးပါ သည္။ ဝတၲဳတိုမွာ စာေရးဆရာ ဥကၠလာခင္ေစာ၏ “အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အကၤ်ီေကာ္လာၿပဲ” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

စာသင္ျခင္းမွလြဲ၍ ဘာအလုပ္မွ် မလုပ္တတ္၊ အျခားဝင္ေငြမရွာတတ္၊ ဆရာကေတာ္ကပင္လွ်င္ အထင္မႀကီးေတာ့။ ဆရာကေတာ္က “အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အကၤ်ီေကာ္လာၿပဲ” ဟု သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္သည္။ သားႏွင့္ သမီးသည္ပင္ အထက္တန္းစာေမးပြဲေအာင္ၿပီးၾကရာ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကလည္း ေက်ာင္းဆရာ လုပ္လိုသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အေဖျဖစ္သူ ဆရာက ဆရာေတြလုပ္ၾကဦးမယ္႔ သားႏွင့္ သမီး၏ ဘဝေရွ႕ေရး အတြက္ ရင္ေလးေနမိသည္ဟု ဝတၳဳက အဆံုးသတ္ထားသည္။

ေက်ာင္းဆရာ၏ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး၊ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ဘဝကို ထင္ဟပ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ ဤဝတၲဳကို ဖတ္ရခ်ိန္၌ ေက်ာင္းခ်ိန္အပမွာ ေဘးပန္းဝင္ေငြရရွိေရးအတြက္ အေျပးအလႊား၊ တဖားဖား အလုပ္လုပ္ေနရေသာ ေက်ာင္းဆရာအခ်ဳိ႕ကို ျမင္ေတြ႔ေနရပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ တရားမဝင္ က်ဴရွင္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္မွာလို ကိုယ့္တပည့္မ်ားကို အႏိုင္က်င့္ေငြေတာင္းျခင္း၊ တပည့္မ်ားထံမွ တံစိုးလက္ေဆာင္ယူျခင္းတို႔ ကိုေတာ့ မေတြ႔ရေသးပါ။

ေက်ာင္းဆရာဘဝ၏ ႏံုခ်ာပံုႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္၏ ကဗ်ာတပုဒ္ကို က်ေနာ္ မွတ္မိပါေသးသည္။

ေက်ာင္းသားမွအပ
ဘာမဆို ရိုက်ဳိးေနက်။

ေဒါင္ ဆိုရင္ဝင္၊ စာကိုသင္
ေဒါင္ဆိုရင္ အျပင္၊ ရပ္ေလာ့ စာအသင္။
ဂုတ္ဖြာတိုက္ပံု၊ လံုခ်ည္အစိမ္း
အကၤ်ီအျဖဴ
ေၾသာ္- ေခြ်းေတြထြက္တဲ့ စက္ရုပ္လူ။

သူ႔သံပတ္မွာ မရွည္လာလည္း
ခရီးတာမွာ ရွည္ရွည္လာခဲ့
ခုခါ ေလးငါး ေျခာက္ဆ ခုနစ္ဆ။

ေငြမဲ့အာဏာမဲ့ ဘဝျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာသည္ အာဏာရွိသူ၊ ေငြရွိသူတို႔အေပၚ ရိုက်ဳိးေနရသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မဆလေခတ္မွာ မဆလပါတီ၊ ေကာင္စီတို႔ လက္တိုလက္ေတာင္း ခိုင္းေစေနသည္ကို နာခံရိုက်ဳိးၿပီး၊ တဖားဖား လုပ္ကိုင္ေပးခဲ႔ၾကရေသာ ေက်ာင္းဆရာမ်ားကို က်ေနာ္ ေတြ႔ရျမင္ရတိုင္း ဆရာေမာင္စြမ္းရည္၏ ကဗ်ာကို က်ေနာ္ ေျပးၿပီး အမွတ္ရေနမိခဲ့ပါသည္။

နာခံရိုက်ဳိးျခင္းမရွိေသာ ေက်ာင္းဆရာမ်ားသည္ အာဏာဒဏ္ သို႔မဟုတ္ ေငြဒဏ္သင့္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ဤအေၾကာင္း သရုပ္ေဖာ္ထားေသာ ဝတၴဳတိုတပုဒ္ကိုလည္း က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါေသးသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ၊ မ်က္ႏွာႀကီး ေက်ာင္းတေက်ာင္း (သို႔ရာတြင္ ျပည္သူပိုင္ေခတ္ ေက်ာင္းျဖစ္၍ အစိုးရ ေက်ာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။) သို႔ ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုး၊ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ ေကၽာင္းတေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းဆရာေလးတေယာက္ ေျပာင္းေရႊ႔သြားခဲ့သည္။

တေန႔သ၌ ေရႊ၊ ေငြ လက္ဝတ္ရတနာ ဒြါဒရာတို႔ ဆင္ယင္ၿပီး၊ မိတ္ကပ္ ေရာင္စံုခ်ယ္ထားေသာ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ဆရာ့ဆီ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ႔သားကို ေနာက္တန္း ခံုမွေန၍ ေရွ႔တန္းခံု သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ ေနရာခ်ထားေပးရန္ ေမတၲာရပ္ခံသည္။ ေကၽးဇူးမေမ့ပါဟုလည္း ေငြျဖင့္ျဖားေယာင္းသည္။ သူ႔ သားသည္ မ်က္စိ အျမင္အာရံု အားနည္းပါသည္ဟုလည္း အေၾကာင္းျပသည္။

ဆရာက ကေလးသည္ မ်က္စိ အျမင္အာရံု အားမနည္းေၾကာင္း အေထာက္အထားျဖင့္ ရွင္းျပသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသား မိခင္က လက္ေလွ်ာ့မသြား။ သူ႔သား၏ ေဘးက ကေလးသည္ ကားဒရိုက္ဘာ၏ သားျဖစ္၍ ဤကေလးနားမွာ သူ႔သားကို မထားလိုပါဟု အေၾကာင္းျပ ျပန္သည္။ ဤအေၾကာင္းျပခ်က္ကိုလည္း ဆရာက ပယ္ခ်သည္။ သူသည္ တပည့္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ ခြဲျခားတတ္သူ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ မ်က္ႏွာႀကီး ေက်ာင္းသားမိ ခင္က သူ႔အလိုအတိုင္း လုပ္ေပးမည္လားဟု ေလသံမာမာႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ ဆရာက မမႈ။

ေနာက္ဆံုး၌ ထို ေက်ာင္းဆရာ သူရဲေကာင္းသည္ “စိန္ေကာင္း ေက်ာက္ေကာင္းမၽား” ရွိရာ ထိုမ်က္ႏွာႀကီးေက်ာင္းမွေန၍ ၿမိဳ႕စြန္၏ ‘ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ား” ရွိရာ ေကsာင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ျခင္းခံလိုက္ရသည္။ ဝတၴဳတိုမွာ စာေရးဆရာ စိၾတ၏ “စိန္ေကာင္း ေက်ာက္ေကာင္း ရွာပါးဘိသနဲ႔” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုဝတၴဳကို ဖတ္ၿပီးေနာက္၊ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာတြင္ ဝတၴဳေရးသူ အႏွီေက်ာင္းဆရာ သူရဲေကာင္းကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ က်ေနာ္ လူခ်င္းဆံုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔ပံုသည္ ဘာမထီပံု ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ ေက်ာင္းဆရာ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ဘာမထီ လူစားျဖစ္၍ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝမွာ မၿမဲခဲ့ေလသလား၊ ေက်ာင္းဆရာဘဝမွ လြတ္လာခဲ့၍ ဘာမထီပံု ေပါက္လာေလသလားေတာ့ က်ေနာ္ မေဝခြဲ တတ္ခဲ့ရိုး အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔၏ ဗမာျပည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ေကၽာင္းဆရာသည္ အနိမ့္ဆံုး လူ႔အလႊာထဲက မဟုတ္သည့္တိုင္၊ လူမႈစီးပြားေရး အဆင့္အတန္းနိမ့္က်ျခင္း၊ လူမႈအသိုင္း အဝိုင္းမွာ ၾသဇာအရွိန္အဝါကင္းမဲ့ျခင္း၊ သိမ္ငယ္ စိုးရြံ႔ျခင္းတို႔သည္ ေက်ာင္းဆရာ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမွာ ေပၚလြင္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ ရုရွစာေရးဆရာႀကီး၊ ခ်က္ေကာ့ကလည္း ေက်ာင္းဆရာ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဤသေဘာမ်ဳိး ေရးခဲ့သည္ကို က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။

ဘဝအေျခမလွျခင္း (တနည္း) ဘဝႏံုခ်ာျခင္းသည္ ေက်ာင္းဆရာတဦးခ်င္းအဖို႔ ေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ ကိစၥမဟုတ္ပါ။ လူတန္းစား ကြဲျပားျခားမႈ၊ လူတန္းစားဖိႏွိပ္မႈ၊ လူတန္းစားေသြးစုပ္မႈတို႔သည္ လူတန္းစားစနစ္ႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ျပႆနာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ လူတန္းစာတိုက္ပြဲျဖင့္သာ ေျဖရွင္းႏိုင္ပါသည္။ ဤေနရာ၌ လူတန္းစားႏွင့္ လူတန္း စားတိုက္ပြဲအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမည္ မဟုတ္သျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာ၏ ဘဝအေၾကာင္းကို ဤမွ်ေလာက္သာ ေဆြးေႏြးလိုပါသည္။

ဒုတိယအေနႏွင့္ ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုသည္မွာ ေက်ာင္းဆရာ၏ ပညာေရး ျဖစ္ပါသည္။

တခါက၊ ေတာရြာတရြာမွ မိန္းမႀကီးႏွစ္ေယာက္က အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ ေက်ာင္းဆရာမေလးတဦးကို ၾကည့္ၿပီး၊ “ဒီခေလးမေလးက ေတာ္လိုက္တာဟယ္၊ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဆရာျဖစ္ေတာင္ ရေနၿပီ” ဟု ခ်ီးမြမ္းသည္ကို က်ေနာ္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။

သူတို႔ေျပာေသာ “ဆရာျဖစ္”ဟူေသာ စကားေၾကာင့္ ျမန္မာ့ရိုးရာ သိုင္း၊ ဗန္ တို ဆရာမၽား ေျပာေသာ “ဆရာျဖစ္”ေပးျခင္းကို က်ေနာ္ သတိရမိပါသည္။ သိုင္း၊ ဗန္တို သင္တန္းသားမ်ားသည္ “ဆရာျဖစ္”မရဘဲ၊ သူတပါးကို သင္ေပးျခင္းမျပဳရဟု သစၥာဆိုရေၾကာင္း ၾကားဖူးခဲ့ပါသည္။ ဆရာျဖစ္သူက ပညာကုန္ သင္ေပးၿပီး၊ “ဆရာျဖစ္” အဆင့္ ေပးမွသာ ဆရာျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ သင္ယူစရာ ပညာကုန္ၿပီဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္ ေတြ႔ရွိရသေလာက္ ေျပာရလွ်င္ (စစ္တမ္းေကာက္ယူျခင္းမဟုတ္သျဖင့္ ပကတိအျဖစ္မွန္ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ေကာင္း လြဲေခ်ာ္ေနပါမည္) ေက်ာင္းဆရာ အေတာ္မၽားမၽားသည္ ပညာေရးေကာလိပ္ (ယခင္ ဆရာအတတ္သင္ ေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာအတတ္သင္သိပၸံ)၊ ပညာေရးတကၠသိုလ္၊ နယ္ေျမအလိုက္ ေပးေသာ ဆရာျဖစ္သင္တန္းတို႔ မွာ တက္ၿပီးလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ဆြဲခန္႔ဆရာအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံရၿပီးလွ်င္၊ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သည့္ စကားအတိုင္း “ဆရာျဖစ္” ရၿပီးၿပီဟု အထင္ေရာက္ေနသလား မသိပါ။

စာအုပ္၊ စာေပ ဖတ္ရႈေလ့လာသည့္ အေလ့အက်င့္ကို မလုပ္သူက မ်ားပါသည္။ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ ကုန္းရုန္း ႀကိဳးပမ္းေနရ၍ ဤသို႔မလုပ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ပညာေပးေနရသူမ်ား ျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း၊ မိမိဘဝအတြက္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ အသိအျမင္ရရွိေရးအတြက္ တေၾကာင္းေၾကာင့္ ပညာကို ရသည့္နည္းျဖင့္ ဆက္လက္ ဆည္းပူးေလ့လာေနဖို႔ လိုသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽေနာ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝက ကၽေနာ္တို႔၏ ဆရာျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ေနာင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္မွာ ဆရာအတတ္သင္ သိပၸံတခု၌ ကထိကျဖစ္ေနေသာ ဆရာသမားတဦးႏွင့္ ျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ဆရာအအတတ္သင္ သိပၸံအေၾကာင္း ေျပာရင္း၊ ေက်ာင္းဆရာမ်ားထဲတြင္ စာေပေလ့လာ ဖတ္ရႈသူနည္းေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာမိရာ၊ ဆရာက “ေက်ာင္းဆရာေတြအေၾကာင္း ငါသိတာေပါ့ကြာ၊ စာဖတ္ၾကတာမဟုတ္ဖူးကြ”ဟု ဆိုပါသည္။ သူဆိုလိုသည္မွာ ေက်ာင္းဆရာမ်ားထဲတြင္ စာေပေလ့လာ ဖတ္ရႈေသာ အေလ့အက်င့္ ရွိသူနည္းေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပိုဆိုးသည္မွာ အေျပာက်ယ္လွေသာ စာအုပ္၊ စာေပကို မဆိုထားႏွင့္ မိမိသင္ၾကားေပးေနရေသာ ဘာသာရပ္ကို ပင္လွ်င္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိနားလည္ေအာင္ ေလ့လာမႈမရွိၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းေနဖက္ တဦးျဖစ္ခဲ့သူ အလယ္တန္းျပ ဆရာမတဦးႏွင့္ တခါဆံုမိခဲ့ရာ ဘယ္အတန္း၊ ဘယ္ဘာသာရပ္ကို သင္သလဲဟု က်ေနာ္ ေမးမိသည္။ သူက “ငါ လာမယ့္ႏွစ္မွာ (၇) တန္းအဂၤလိပ္စာ သင္မယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တာ ကိုယ္ တတ္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာေတြ မေမ့ေအာင္လို႔ေလ”ဟု ျပန္ေျဖပါသည္။ “ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား (၇) တန္း အဂၤလိပ္ စာေတာ့ ေၾကမွာေပါ့”ဟု က်ေနာ္ ျပန္ေျပာမိခဲ့ပါသည္။

မိမိသင္ၾကားရေသာ အတန္း၏ စာကိုပင္ မေၾကညက္၊ မပိုင္ႏိုင္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ေတြ႔ဖူးခဲ့ပါသည္။ မိမိကိုယ္ မိမိ “ဆရာျဖစ္”ရၿပီဟု ထင္တလံုးႏွင့္ မိမိသင္ႂကားေပးရေသာ ဘာသာရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆက္လက္ ေလ့လာမႈ မျပဳသူမ်ား ျဖစ္သည္။

ျမန္မာစာသင္ျပသူ ဆရာ၊ ဆရာမ ျဖစ္ပါလၽက္ ျမန္မာစာ အေရးအသား၊ ျမန္မာစာ ေဝါဟာရမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်နပ္လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွင္းလင္းမျပႏိုင္သူမ်ား၊ အဂၤလိပ္စာ သင္ျပေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ႁဖစ္ပါလ်က္ ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ထဲမွ အဂၤလိပ္စာေလာက္ကိုပင္လွ်င္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္မရွိသူမၽားကို က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။

ပညာေရးဘြဲ႔အျပင္၊ ႏိုင္ငံျခားဘာသာသင္တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္စာ ဒီပလိုမာဘြဲ႔ရထားေသာ အဂၤလိပ္စာ ဆရာတဦးထံသို႔ တခါက က်ေနာ္သြားခဲ့ရာ သူစာသင္ေနခိုက္ျဖစ္ေနသျဖင့္၊ က်ေနာ္က စာသင္ခန္းအျပင္မွာ ရပ္ေစာင့္ ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ (ကၽေနာ္ႏွင့္လည္း အလြန္ရင္းႏွီးသႁဖင့္)၊ စာသင္ေနရင္းက သူသင္ေနေသာ အဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာထဲမွ အဂၤလိပ္စာလံုးတလံုး၏ အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ့္အား လွမ္းေမးပါသည္။ မိမိ မသိသည္ကို ဝန္ခံရဲေသာ သူ၏ရိုးသာမႈကို က်ေနာ္ အသိအမွတ္ျပဳပါေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာတိုးတက္ေအာင္ ဆက္လက္ ေလ့လာဖို႔ေနေနသာသာ အဘိဓာန္ လွန္ၾကည့္ရမည့္ အလုပ္ကိုပင္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ေသာ သူ၏ ေပါ့ဆမႈကေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းဆရာသည္ မိမိသင္ရေသာ အတန္း၏ ဘာသာရပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆက္လက္ဆည္းပူးေလ့လာရံုႏွင့္ မလံုေလာက္ပါ။ အေၾကာင္းမွာ မိမိတပည့္မ်ားအား ေက်ာင္းသင္ဘာသာရပ္မၽားကိုသာမက အသိအျမင္၊ အေတြးအေခၚ၊ စာရိတၲပညာမ်ားကိုပါ သင္ၾကားေပးရန္တာဝန္ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာင္းမွာသင္ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ “ဆရာျဖစ္”ေပး၍ မရသည့္နည္းတူပင္၊ အသိအျမင္၊ အေတြးအေခၚမ်ား ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း “ဆရာျဖစ္”ေပး၍ မရႏိုင္ပါ။

လူ႔ေလာကႀကီး အစဥ္တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနသည္ႏွင့္အမွ် အတတ္ပညာမ်ားသာမက အသိအျမင္တို႔သည္လည္း တပါတည္း တိုးတက္ ေျပာင္းလဲေနသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ဆက္လက္ ဆည္းပူးေလ့လာျခင္းမျပဳပါက ေက်ာင္းဆရာသည္ မိမိသင္ၾကားေပးေနရေသာ ဘာသာရပ္မွာေသာ္လည္းေကာင္း၊ အသိအျမင္မွာေသာ္လည္းေကာင္း (ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ) တံုး၍ က်န္ရစ္ခဲ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ လူအမ်ား ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားတခြန္းရွိပါသည္။ “ေက်ာင္းဆရာ ဆိုတာ၊ ဓားေသြးေက်ာက္ လိုပဲ။ တပည့္ေတြကို သင္ေပးရင္း တပည့္ေတြကသာ ထက္၊ ထက္သြားၿပီး၊ ဆရာကေတာ့ တံုးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္”ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ မမွန္ပါ။ မိမိကိုမိမိ ရွင္သန္ထက္ျမက္ေအာင္ အစဥ္တစိုက္ ေလ့လာဆည္းပူးေနေသာ ဆရာမ်ားအဖို႔ တံုးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။

ဤအခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက က်ေနာ္တို႔၏ အဂၤလိပ္စာ ဆရာတေယာက္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ သတိရမိပါသည္။

ဆရာသည္ အဂၤလိပ္စာ သင္ႂကားရာ၌ ဂရမ္မာစာအုပ္၊ ဖတ္စာအုပ္ကိုသာ လက္ကိုင္ျပဳ၍ သင္ၾကားေသာ ဆရာမဟုတ္ေခ်။ အဂၤလိပ္စာ ေဝါဟာရမၽားအေၾကာင္း၊ ဝါက် တည္ေဆာက္ပံုအေၾကာင္းတို႔ကို ရွင္းျပရာ၌ သူဖတ္ထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ရည္ညႊန္းၿပီး၊ သာဓကမ်ား ထုတ္ျပေလ့ရွိရာ၊ ဆရာ၏ သင္ၾကားျပသမႈမ်ားသည္ အၿမဲရွင္သန္ေနခဲ့သည္။ ဆရာသည္ အဂၤလိပ္ ေဝါဟာရမ်ားအေၾကာင္းကို အၿမဲလိုလိုပင္ ႂကြယ္ဝစြာ ရွင္းျပႏိုင္ခဲ့သည္။

က်ေနာ္တို႔ (၉) တန္း(၁၀) တန္း ေရာက္ခ်ိန္က အဂၤလိပ္စာျပ ဆရာေပါက္စ ျဖစ္ခဲ့သာဆရာသည္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္း၏ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းအတြက္ အားအထားရဆံုး အဂၤလိပ္စာျပ ဆရာအျဖစ္ တေလွ်ာက္လံုး အဂၤလိပ္စာ သင္ျပေပးရပါသည္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔တေတြ ဖတ္ရႈရာ၌ပင္ အခက္အခဲရွိလွ်င္ ဆရာ့ထံ သြားေရာက္ၿပီး ေမးျမန္းခဲ့ၾကရပါသည္။ ဆရာသည္ မိမိကိုယ္မိမိ အစဥ္ “ေသြး”ေနသူျဖစ္ရာ အစဥ္ “ထက္”၍ ေနပါသည္။

က်ေနာ္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးသမွ် ေက်ာင္းဆရာမ်ားထဲက အသိအျမင္ အတံုးမခံဘဲ၊ စာအုပ္စာေပ ဖတ္ရႈေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ရွင္သန္ေအာင္ႀကိဳးစားေသာ ဆရာတေယာက္မွာ အလယ္တန္းျပဆရာတဦး ျဖစ္သည္။ သူက သမိုင္းဘာသာ သင္သည္။ သူ သမိုင္းသင္လွ်င္ ဖတ္စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာ၊ အခ်က္အလက္တို႔ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွ် ေျပာျပၿပီးလွ်င္၊ သင္ခန္းစာႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ ေျပာျပသည္။

“ဖတ္စာအုပ္ထဲက အခ်က္ေတြကို ဆရာ ျပန္ေျပာမျပေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔ က်က္မွတ္ထားၾကေပါ့။ ခု ဆရာ ေျပာျပေနတာေတြက စာအုပ္ထဲမွာ မပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ။ ဒါေတြဟာ မင္းတို႔အတြက္ မွတ္သားစရာေတြပဲ” ဟုဆိုပါသည္။

က်ေနာ္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း၊ အစိုးရဆန္႔ကၽင္ေရးသမားတဦး ျဖစ္လာခ်ိန္၌ ဆရာ ပင္စင္ယူၿပီးေနၿပီ။ ဆရာႏွင့္ ေတြ႔သည့္အခိုက္  ဆရာ့ကို ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း စ,ေပးေတာ့၊ (မဆလ) ေခတ္၊ (မဆလ) စစ္အာဏာရွင္ အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာက သံုးသပ္ျပရာ၊ က်ေနာ္ အံ့ၾသမိသည္။

ထိုစဥ္က ဧရာမ ပညာတတ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ဆိုသူမ်ားပင္လွ်င္ (ကိုယ္ကၽိဳးစီးပြား ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေၾကာင့္ (မဆလ) စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ရဲရဲမၾကည့္မိ၍လား၊ ႏိုင္ငံေရးမွာ ထိုင္းအ၍လား မသိ) စစ္အစိုးရ၏ လိမ္လံုး ညာလံုးမ်ားကို နားေယာင္ေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ဆရာသည္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ကာ အၿငိမ္းစားယူလိုက္ရသည့္အခ်ိန္အထိ အသိအျမင္ ရွင္သန္ေနသူပါ တကားဟူ၍ က်ေနာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိခဲ့ပါသည္။

ဤသို႔ဆိုရသည့္တိုင္ မိမိသင္ၾကားရေသာ ဘာသာရပ္မၽားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ အသိအျမင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္းေကာင္း၊ ဆက္လက္ရွင္သန္ေအာင္ ေလ့လာဆည္းပူးေသာ ေက်ာင္းဆရာမ်ားသည္ အနည္းစုသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းဆရာ အမ်ားစုသည္ ေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ ရွင္သန္မႈ မရွိေၾကာင္း ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာေတြ႔ရပါသည္။

အလုပ္သမားသည္ အလုပ္ရွင္ သို႔မဟုတ္ အလုပ္ရွင္၏ ကိုယ္စားလွယ္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ ဘဝတူ အလုပ္သမားမ်ား ႏွင့္လည္းေကာ္ငး ေန႔စဥ္ ဆက္ဆံေနရသည္။ ကုန္သည္သည္ အရပ္တကာသို႔ ေရာက္ၿပီး၊ ေရာင္းသူ၊ ဝယ္သူ စားသံုးသူတို႔ႏွင့္ ေန႔စဥ္ ဆက္ဆံေနရသည္။ ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳတို႔သည္ လူနာမ်ား၊ လူနာရွင္မ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ ဆက္ဆံေနရသည္။ ထို႔အတူပင္ လယ္သမား၊ ရံုးလုပ္သား၊ ကုမၸဏီဝန္ထမ္း၊ အေရာင္းအကူ၊ ကားေမာင္းသမား စသည့္သူမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ မိမိတို႔လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေနရသည္။

ေက်ာင္းဆရာ (မူလတန္းမွ အထက္တန္းအထိ) သည္ ေန႔စဥ္ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေနရၿပီး၊ လုပ္ခြင္သည္ ေက်ာင္းဝင္းႏွင့္ စာသင္ခန္းသာ ျဖစ္သည္။ “ဆရာျဖစ္”ရၿပီဟု မွတ္ယူၿပီး၊ မိမိ၏ပညာေရးကို ဆက္လက္ရွင္ သန္ေအာင္ မႀကိဳးပမ္းပါက ႏွစ္ေပါင္းမၽားစြာ က်င္လည္လာခဲ့ေသာ ဤပတ္ဝန္းက်င္မွာ အသိအျမင္ လူစဥ္မမွီသည့္အျဖစ္သို႔ ေရာက္သြားဖြယ္ ရွိပါသည္။

မွန္ေသာ သစၥာစကားကို ဆိုရပါလွ်င္၊ ဤသို႔ အသိအျမင္ လူစဥ္မမွီေတာ့ေသာ ေက်ာင္းဆရာမၽားကို (ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ) က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးခဲ့ပါေၾကာင္း။  

Credit  to : ကိုေမာင္ေမာင္လတ္