မေလးရွားဆိုရာ၀ယ္ အပိုင္း(၁)

သ

ကိုကိုးအိမ္ ပို့္စ္အသစ္ေတြမတင္ျဖစ္တာလည္းၾကာလွေပါ့ေနာ္။ ေဘာ္ဒါေတြလာလာလည္ျပီး ျပန္ျပန္သြားၾကတာလည္းေတြ႕ေနရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာနိုင္ငံမွာက ပေရာက္ဆီကိစၥေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနေတာ့ အြန္လိုင္းတက္ျပီး ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကို ဂူဂယ္မွာပဲၾကည့္ျပီး ျမင္သာျမင္မၾကင္ရ ခုေတာင္ ဦးေလးၾကီး ကိုမိုးေကာင္းကင္ ရဲ႕ အကူအညီနဲ့ ဘေလာ့ေပၚကို ခန့္ညားထည္၀ါလွစြာျဖင့္ တက္ေရာက္လုိ့လာျပန္ပါျပီခင္ဗ်ား။ ဒါနဲ့ ကုိကိုးလည္း ကိုသက္တန့္ခ်ိဳ ဆီမွာအကူအညီေတာင္းျပီး ျမန္မာနိုင္ငံက ေဘာ္ဒါေတြအတြက္ ထမီမလိုက္ ုဆိုးမလိုက္နဲ့ မေက်ာ္ရမခြရေလေအာင္ Domain Name  တစ္ခု၀ယ္ဖုိ့ၾကံစည္ေနတယ္ဗ်။ လုပ္ျပီးရင္ေတာ့ အိမ္သစ္တက္ပြဲေလး လုပ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။  အဟဲ ၾကံဳတုန္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုုယ္ေျမွာက္ၾကည့္တာ ၾကံဳေျမွာက္ေလးေပါ့ဗ်ာ။  အင္း မေရးျဖစ္တာၾကာေတာ့ ဘယ္ကစေရးရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါလားေနာ္။ ဒါနဲ့ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွနိုင္ငံေတြအေၾကာင္းပဲေရးမယ္လုိ့ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္ကစေရးမလည္း စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ကိုကိုးအိမ္တုိ့ျမန္မာေတြ အမ်ားဆံုးေရာက္ျဖစ္ၾကတဲ့ မေလးရွားနိုင္ငံအေၾကာင္းကိုပဲစေရးမယ္လို့ အေတြးေပါက္မိတယ္ဗ်။ ကဲ.. ေရးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕ ..စာဖတ္သူေတြအတြက္ ကိုကိုးရဲ႕ပို့စ္တစ္ခုကေန တစ္ေၾကာင္းေလာက္မ်ား ဗဟုသုတေပးလုိက္နိုင္တယ္ဆို ရင္ ေရးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေရးမယ္ေနာ္......... မတိမ္းမေစာင္းတဲ့ ဗိန္းေဗာင္းဗ်ိဳ႕..

မေလးရွားနိုင္ငံသည္ က်ြႏ္းပို္င္းအေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ ပါ၀င္ေသာ နိုင္ငံျဖစ္ပါသည္။ အေရွ႕ပိုင္းမေလးရွားႏွင့္ မေလးက်ြန္းဆြယ္ဟူ၍ရွိရာ ေဒသႏွစ္ခုၾကား မိုင္ ေလးရာခန့္မွ်ေသာ ပင္လယ္ပင္ ျခားနားထားပါသည္။ မေလးက်ြန္းဆြယ္သည္ အာရွတိုက္ကုန္းမၾကီးႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္၍ အေရွ႕ပိုင္းသည္ ေဘာ္နီယိုက်ြန္း ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ရွိသည္။ မေလးက်ြန္းဆြယ္တြင္ ျပည္နယ္ ၁၁ခုႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုနယ္ေျမတစ္ခုပါ၀င္ပါသည္။ အေရွ႕ပိုင္းမေလးရွားတြင္ ဆာဗားျပည္နယ္ႏွင့္ ဆာရာ၀တ္ျပည္နယ္တုိ့ပါ၀င္သည္။ ဆာဗားျပည္နယ္ အနီးရွိ လာဘူယံ က်ြန္းကို ျပည္ေထာင္စုနယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည္။ 

ဒီပံုကေတာ့ Raffles ရဲ႕ရုပ္ထုပါ

 

 

မေလးရွားသည္ အီေကြတာေျမာက္ဘက္ ၁ဒီဂရီႏွင့္ ၇ဒီဂရီၾကားတြင္ တည္ရွိသည္။ အေရွ႕ပုိင္းမေလးရွားသည္ အင္ဒိုနီးရွား၊ ဘရူနိုင္းနိုင္ငံတုိ့ႏွင့္ နယ္ေျမထိစပ္လ်ွက္ရွိသည္။ အေနာက္ဘက္တြင္ အင္ဒိုနီးရွားနယ္ေျမျဖစ္ေသာ ဆူမတၱရားက်ြန္းသည္  မလကၠားေရလက္ၾကားျခားလ်ွက္ တည္ရွိပါသည္။ ောင္ဘက္ရွိ စင္ကာပူနိုင္ငံႏွင့္ မေလးရွားနယ္ေျမၾကားတြင္ ဂ်ိဳဟိုးေရလက္ၾကားရွိသည္။ ထိုေရလက္ၾကားသည္ အက်ဥ္းဆံုးေနရာတြင္ 3/4မိုင္သာ က်ယ္၀န္းပါသည္။ မေလးက်ြန္းဆြယ္၏အလယ္ တြင္ က်ြန္းဆြယ္၏ အလ်ားလိုက္ေတာင္တန္းရွိ၍ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ကမ္းရိုးတန္းလြင္ျပင္ရွိပါသည္။ ေဘာ္နီယိုက်ြန္းေပၚရွိျပည္နယ္မ်ား၏ အတြင္းပိုင္းသည္လည္း ေတာင္ထူထပ္သည္။ အီေကြတာရပ္၀န္းတြင္ က်ေရာက္၍ တစ္နိုင္ငံလံုးသည္ အီေကြတာရာသီဥတုမ်ိဳး ရွိသည္။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ဟူ၍မရွိပါ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးရာသီဥတုအေျခအေနေျပာင္းလဲမွွဴ႕အလြန္နည္းပါသည္။

ၸဤေဒသအားလံုးသည္ ယခင္က ျဗိတိသ်ွပိုင္နက္မ်ားျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ နယ္ေျမတစ္ခုနွင့္ တစ္ခု သမိုင္းေနာက္ခံခ်င္းမတူညီၾကပါ.။ မေလးက်ြႏ္းဆြယ္ႏွင့္ စင္ကာပူက်ြန္းတုိ့ကို စတင္နယ္ခ်ဲ႕ခဲ့သည္မွာ ျဗိတိသ်ွအစိုးရမဟုတ္ခဲ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္က မေလးရွားပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျဗိတိသ်ွတုိ့ႏွင့္ ျပိဳင္ဘက္မွာ ေပၚတူဂီႏွင့္ ဒတ္ခ်္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ျဗိတိသ်ွကုမဏီသည္ အိႏၵိယႏွင့္ တရုတ္ျပည္ၾကား ေရလမ္းေၾကာင္းတြင္ သေဘၤာျပင္ စခန္းတစ္ခု ထားရွိလို၍ ပီနံက်ြန္းကို ေကဒါ စူလတန္ဆီမွ အခေၾကးေငြေပး၍ငွားရမ္းခဲ့ပါသည္။ ပီနံက်ြန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ကမ္းရိုးတန္းေဒသကိုလည္းရခဲံသည္။ ထိုအခ်ိန္က မလကၠားေတာင္ပို္င္းမွာ ဒတ္ခ်္ေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာပဲရွိေနဆဲပါ။ နပိုလီယံစစ္မ်ားအတြင္းမွာ ျဗိတိသ်ွတုိ့ ခဏသိမ္းပိုက္ထားရာကေန ျပန္မေပးခ်င္သျဖင့္ ဒတ္ခ်္ေတြနဲ့ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြး၍ နယ္ေျမကို ရယူခဲ့ပါတယ္။ မေလးရွားေဒသမွာရွိတဲ့ ျဗိတိသ်ွကုမဏီ၏အၾကီးအကဲျဖစ္သူ (Raffles) သည္ ဒတ္ခ်္မ်ားကန့္ကြက္သည့္ၾကားမွပင္ စင္ကာပူက်ြန္းကိုလည္းသိမ္းလိုက္သည္။ ပီနံက်ြန္း၊ မလကၠားႏွင့္ စင္ကာပူတုိ့သည္ မူလက အိႏၵိယအစိုးရလက္ေအာက္တြင္ထားရွိသည္။ ၁၈၆၇ခုႏွစ္တြင္ ကေရာင္းကိုလုိနီျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၉ရာစု ေနာက္ပိုင္းမွာ က်န္ရွိတဲ့ စူလတန္ေစာ္ဘြားမ်ား ပိုင္နယ္ေျမေတြကိုလည္း ျဗိတိသ်ွပို္င္နယ္ေျမေတြအျဖစ္သိမ္းယူခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အျပီး ၁၉၄၈ မွာ စင္ကာပူမွလြဲ၍ မေလးက်ြန္းဆြယ္ေပၚမွာရွိတဲ့  ျပည္နယ္အားလံုးကို Malay Federation ဆိုျပီး ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕စည္းခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္မ်ားေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းလြတ္လပ္ေရးမယူဘဲ 1957 ခုႏွစ္က်မွ လြတ္လပ္ေရးယူခဲ့ပါတယ္။ စင္ကာပူဟာ ကိုလိုနီအျဖစ္ဆက္လက္တည္ရွိျပီး ၁၉၅၉ မွာ ဓနသဟာယအတြင္း လြတ္လပ္ေသာနိုင္ငံ ျဖစ္လာသည္။ သို႕ရာတြင္ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကားမဟုတ္ပါ။ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ နိုင္ငံျခားေရးကို ျဗိတိသ်ွက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဆဲပဲရွိပါေသးတယ္။

မေလးဖက္ဒေရးရွင္းရဲ႕အလံကိုပါထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္ေနာ္

ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္.

စာေရးသူ...ကိုကိုးအိမ္